مقیاس خودافشاسازی

در مطالعه حاضر از شاخص خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، 2001) برای اندازه‌گیری میزان خودافشاسازی فرد استفاده گردید (پیوست 4). این مقیاس 12 گویه دارد که نشان‌دهنده میزان راحتی افراد در گفتگو راجع به پریشانی‌شان است. این مقیاس در یک طیف لیکرت 5 درجه‌ای طراحی شده است و پاسخ به گویه‌ها از یک (کاملاً مخالفم) تا پنج (کاملاً موافقم) نمره می‌گیرند. سازندگان مقیاس، یک عامل کلی برای این مقیاس در نظر گرفته‌اند و همبستگی مثبتی بین این مقیاس و شاخص خودافشاسازی میلر، برگ و آرچر (1983) و همبستگی منفی با شاخص خودپنهان‌سازی (لارسون و چاستین، 1990) گزارش شده است. پایایی این مقیاس نیز از طریق بازآزمایی در چند پژوهش بالای 90/0 به دست آمده است (کان و هسلینگ، 2001؛ کان، لمب، چمپیون، ابرل و شون، 2002). در پژوهش حاضر جهت تعیین روایی از تحلیل عامل به روش مؤلفه‌های اصلی استفاده گردید. ملاک استخراج عوامل، ارزش ویژه بالاتر از یک و شیب منحنی اسکری بود. یافته ها نشان دهنده وجود یک عامل کلی بود. مقدار KMO برابر 92/0 و آزمون بارتلت برابر (001/0> p ) 69/2779 بود. ...

پاورپوینت