در این مقاله، دیدگاه های مطرح شده پیرامون افزایش جمعیت در قالب رویکردهای سه گانه ی افزایش جمعیت به مثابه افزایش جویندگان رفاه افزایش جمعیت به مثابه افزایش نیروی انسانی در خدمت توسعه و افزایش جمعیت به مثابه افزایش مسلمانان یا شیعیان طبقه بندی شده است. سپس برای صورت بندی سیاست گذاری مطلوب جمعیت در ایران، از نوعی مطالعه ی تطبیقی- تاریخی بهره برده ایم. بنابراین بررسی اجمالی برخی رویکردهای موجود در سیاست گذاری جمعیت، از جمله در انگلیس، هند، ترکیه، فلسطین اشغالی و لبنان و همچنین مروری تاریخی بر سیاست های جمعیتی پس از انقلاب اسلامی طی سال های 1357 تا 1384 و سرانجام، بررسی علل عدم توفیق رویکرد اصلاحی دولت نهم و دهم با عنایت به سایر سیاست های موثر بر مقوله جمعیت در ایران، از جمله سیاست های آموزش عالی، سیاست های کلان اقتصادی و ... بخش های کلیدی این مقاله را تشکیل داده است.
یافته ی این پژوهش با تاکید بر سه گزاره تناقض آمیز ذیل برجسته شده است:1. جمعیت ایران باید افزایش یابد؛ 2. جمعیت پایتخت باید کاهش یابد؛ 3. سیاست تمرکززدایی توفیقی نداشته است.
کلیدواژه ها: سیاست گذاری جمعیت، رشد جمعیت، جمعیت ایران،دهه پیشرفت و عدالت.
سیاست گذاری جـمعیت یـکی از انواع سیاست گذاری ها در جهان معاصر است که جمعیت را موضوع خود قرار داده و ضمن بررسی آن از جهات مختلف، تحولات جمعیت را در ارتباط با سایر موضوعات کلان یک جامعه، مورد بررسی قرار می دهد. عـلم جمعیت شناسی مبنای نظری سیاست گذاری جمعیتی به شمار می رود. عمده منابع، مالتوس را ـ که نظریاتش مربوط به دهه 1780م است ـ به عنوان یکی از پایه گذاران جمعیت شناسی و آغازگر شکل گیری پایه هـای اولیـه سیاست گذاری جمعیت معرفی می کنند
فرمت فایل word
تعداد صفحات 23
فهرست مطالب
چکیده
مقدمه
طرح مسئله
برخی رویکردهای موجود در سیاست گذاری افزایش جمعیت
سیاست های جـمعیتی پس از انقلاب اسلامی
علل عدم توفیق رویکرد اصلاحی دولت
بـی توجهی به دیگر سیاست گذاری های مرتبط با مقوله جمعیت
جمع بندی و نتیجه گیری
منابع