دانلود ترجمه مقاله اکولوژی و کارگاه هنر در میانه شهر تهران
- بخشی از ترجمه:
چکیده
تهران بزرگترین شهر میان استانبول و بمبئی است؛ شهری با ١٣٣ میلیون جمعیت در کویر. مانند تمامی شهرهای دیگر ایران، به شکل استراتژیکی در دامنه کوه قرار دارد تا آب آن تأمین شود. اما امروزه تمام این چیزها فراموش شده و گسترش بی رویه شهری خاطره‌ی این شبکه‌ی آبرسانی زیرزمینی قنات را پاک کرده است. شگفت‌آور نیست که در دهه شصت زمانی که الگوهای نوین‌سازی غربی برای رشد پایتخت آسیای مرکزی به روی میز گذاشته شد، این زیرساخت ارگانیک آب نادیده گرفته شد. اما امروزه شمار آنها تکان‌دهنده است: از بیش از شش‌صد قنات رها شده، و دو میلیون لیتر آب هر ساله هدر می‌رود.
مقدمه
آب‌شهر (HydroCityy )، آزمایشگاه پزوهشی بین‌المللی در تقاطع هنر، محیط زست و شهر به تازگی کارگاهی را در باره‌ی قنات های تهران در دانشکده‌ی معماری دانشگاه تهران برگزار کرده است. آب‌شهر ، قراردادی برای طرحهای دوراندیشانه برای کشاکش های زمان واقعی پیشنهاد کرده است. کارگاه با همکاری دانشکده‌ی تخصصی معماری پاریس با پروژه رشد پایدار برای برنامه‌ی شهرها که کار کریس یونس فیلسوف است، برگزار شد. پرسش این نبود که چگونه قنات های تهران در شکل سنتی‌شان بازیابی شوند، بلکه جایگاهی که این زیرساخت می‌تواند در چارچوب و زمینه امروزی بازی کند، به خیال درآورده شود.
- بخشی از مقاله انگلیسی:
Abstract
Tehran is the biggest city between Istanbul and Mumbai, a city of 13 million in the desert. Like all other cities in Iran it was positioned strategically at the foot of a mountain in order to source water. But all this is forgotten today, and the urban sprawl has come to erase the memory of the underground water irrigation network: the qanat. It isn’t surprising that this organic water infrastructure was disregarded in the sixties when models of western modernization were pasted for the growth of Central-Asia’s capital. But today’s numbers are shocking: over six hundred abandoned underground galleries flush two hundred million cubic liters of wasted water annually.
